اول؛ هر فاعل برای رسیدن به كمال تلاش می‎كند. اگر فاعلی كه خود عین كمال نامتناهی است، كاری انجام داد، برای رسیدن به كمال نیست، بلكه چون او عین كمال نامحدود است و جود و سخا نیز از كمال‎های اوست، فیض از او ظاهر می‎شود.

دوم؛ خدای سبحان چون صَمَد و غَنی محض است، ذاتاً هدف بوده و مقصودی خارج از ذات بسیطِ او نیست و چون حكیم مطلق است و هرگز از حكیم، یاوه سرنمی‎زند، پس سراسر خلقت آدم و عالَم با حكمت همراه است، بنابراین هدفِ فاعل، عین ذات اوست و هدفِ فعل، تكاملِ مخلوق؛ حتماً باید بین این دو عنصر محوری بحث فرق نهاد.